• Vertrekkende Patrick Wolters sluit terugkeer naar Haelen zeker niet uit

    Een trainer die overal prijzen pakt

    Hij zondigde tegen zijn eigen regel en vertrok niet na drie seizoenen. Liefst vijf jaar bleef Patrick Wolters hoofdtrainer van RKVV Haelen, waarmee hij van de vierde naar de tweede klasse promoveerde. Een terugblik met de succestrainer, die 27 juni wordt uitgeluid.

    Door Jan Cuijpers

    Ook thuis geldt ‘afspraak is afspraak’. De net tien jaar geworden dochter Noa trekt de trucendoos open om haar bedtijd wat op te rekken. Maar net zo duidelijk als Patrick Wolters tegen zijn spelers is, is hij ook tegen zijn kinderen. “Doen wat je met mama hebt afgesproken.”

    Tekenend voor de Leeuwense oefenmeester, die overal waar hij komt doet zoals hij is. Neem de wedstrijd in en tegen Bekkerveld. Na lang nadenken benoemt hij die pot als het dieptepunt van zijn periode bij RKVV Haelen. “Toen heb ik de jongens na de wedstrijd bij elkaar geroepen en van mijn hart geen moordkuil gemaakt. Dat doe ik trouwens nooit. Toen heb ik gezegd: ‘Als het zo moet, lever ik mijn tas in.’ Met de instelling die we daar aan de dag legden, hebben we niets in de tweede klasse te zoeken. Qua veldspel en uitslagen hebben we het dit jaar zeker niet onverdienstelijk gedaan, maar wij hebben niemand die twintig goals maakt. We hadden niet de allerbeste spelers, dan moet je zorgen dat je het allerbeste team hebt. Als je weet dat je het van het team en een stukje duelkracht moet hebben en je laat dát liggen, dan word ik boos. Kan ik gewoon niet tegen.”

    Bekerwedstrijd

    Zo lang als hij moet denken over het dieptepunt, zo snel benoemt hij het hoogtepunt van zijn Haelense periode. “Ja, dat is toch wel het kampioenschap in de derde klasse. Promotie naar de tweede klasse, iets wat de club nog nooit had bereikt. We hebben in die vijf jaar van alles meegemaakt, maar dat was toch wel het hoogtepunt.” En na een korte pauze: “En de bekerwedstrijd tegen Blauw Geel in Vegchel in het tweede seizoen. Ze spelen nu derde divisie en die hadden we bijna verrast. En de hele entourage eromheen, zoals de busreis er naartoe”, vertelt hij nog steeds nagenietend.

    Wolters vindt dat hij zijn voetbalideeën best goed over heeft kunnen brengen op de Haelense selectie. “In de vierde en ook de derde klasse hebben we super aanvallend gespeeld. Vanaf de eerste wedstrijd in Haelen heb ik de wil gehad om te voetballen. Ik kon mijn ei ook kwijt, omdat de jongens echt heel graag wilden. Maar je moet natuurlijk wel reëel zijn en naar je selectie kijken in vergelijking met de selecties van andere ploegen in de tweede klasse. Als we dus hetzelfde hadden gespeeld als in de derde klasse hadden we het eerste jaar niet overleeft. Maar ik wilde ook niet met het hele elftal voor de pot hangen en gokken op een paar lange ballen. In het jaar dat we kampioen werden, bleven we altijd voetballen en dat overwint uiteindelijk. In de vierde klasse maakten we nog heel wat beginnersfouten en werden slechts op één punt geen kampioen. De eerste wedstrijd in Leeuwen verliezen we 4-2 op de counter, terwijl we toen al goed voetbalden. Dat bleek een jaar later in de derde klasse, waar we datzelfde Leeuwen met dezelfde sterspelers van de mat voetbalden met tweemaal zes doelpunten voor ons. Bij mij staat voorop dat ik een team beter wil maken, dan komen de resultaten vanzelf. Zo bezien ben ik geen resultaattrainer”, aldus de man die al bij al zijn clubs een prijs pakte, variërend van een plaats in de nacompetitie tot promotie of kampioenschap.

    Spelers die met hem hebben gewerkt noemen hem vooral tactisch erg sterk. “In de bespreking hadden we altijd twee opties. Als zij dat en dat doen, doen wij zus en so. Ik vind mezelf ook tactisch redelijk sterk. Ik maak heel duidelijk wat ik van mensen in hun positie verwacht. Een tactisch sterke wedstrijd was Lindenheuvel thuis in het kampioensjaar. We zetten ze vanaf het begin vast op hun eigen zestien. Toen ze wisten wat ze moesten doen, stonden ze al met 3-0 achter. Ik maakte zo’n tactisch plan met input van collega-trainers. In het kampioensjaar was dat Ronnie Czorny en vorig jaar Jean Maas. Als je niet sterk bent, moet je slim zijn. Zeker vorig jaar hebben we dat goed gedaan. Wat dat betreft is het doodzonde dat na één jaar tweede klasse je hele verdediging wegvalt door stoppende en geblesseerde spelers.

    De automatismen van vier jaar vallen in één keer weg. De wisselspelers van vorig jaar stonden dit jaar in de basis.”

    Kwaad

    Hoewel Patrick Wolters meestal met een lach op het gezicht door het leven gaat, kan hij ook flink uit zijn slof schieten. “Dit jaar ben ik tweemaal écht kwaad geweest. Eenmaal in de rust tegen Schaesberg, toen hadden we nog de punten kunnen pakken. En zoals al aangesneden in Bekkerveld. Voor de rest hebben we naar vermogen gevoetbald, maar het zat dit jaar gewoon niet mee. Ik ben er van overtuigd dat we met een beetje mazzel om plaats elf kunnen voetballen. Maar dat is het dan ook wel, zo eerlijk moet je zijn.”

    Gevraagd naar wat nou specifiek is voor de Haelense voetbalclub vindt hij dat Baexem en Haelen best veel op elkaar lijken. “De selectie bestond bij beide verenigingen uit jonge, leergierige jongens. Net als bij Herten, waar ik komend seizoen aan de slag ga. In Posterholt bijvoorbeeld had ik een veel ouder team. Toch heb ik overal op dezelfde manier getraind en overal is mijn manier van werken gerespecteerd. Ik ben altijd mezelf geweest in communicatie en duidelijkheid. Daarom ben ik bij alle clubs door de voordeur naar buiten kunnen gaan en heb ik nog steeds contact met de spelers.” Maar bij Haelen is de afgelopen vijf jaar wel iets gebeurd. “De club is een stuk professioneler geworden. Haelen had van alle clubs de beste wil om zich te profileren. De club wil vooruit, dat spreekt me wel aan. Kijk bijvoorbeeld naar hoe het hoofdveld is aangepakt en het digitale scorebord. Ook een stuk professionaliteit, de komst van Léon als assistent. De trainers van twee waren er alleen op donderdag. Maar ik wilde ook op dinsdag trainen en niet alleen aan bezigheidstherapie doen. Toen kwam Léon niet alleen op dinsdag, maar ook de andere dagen. Met hem kan ik ook klankborden. Niet dat ik dat heel vaak doe, want ik heb een sterke eigen wil. En Jorrit Theelen is een topper met hoofdletters. Een gedreven persoonlijkheid en een fijne jongen, die ontzettend veel werk verzet.”

    Patrick Wolters heeft twee redenen waarom hij van zijn eigen wet is afgeweken en veel langer dan drie jaar bij Haelen is gebleven. “Ten eerste de manier hoe ik met de groep aan het werk was. De leergierigheid, de trainingsopkomst, echt de bereidheid om beter te worden. 90% opkomst is super voor een trainer. De spelers gaven ook aan dat ze samen verder wilden. Ten tweede de overtuigingskracht van Peter Boonen, die na twee jaar zei: we willen verlengen, maar wel voor twee jaar. Dat derde jaar ging zo crescendo van de doelstelling veilig spelen naar kampioen – dan wil je met deze jongens naar de tweede klasse.”

    Generatiekloof

    Heel even is er sprake geweest dat je werk een spaak in het wiel zou steken. “Ik blijf alleen trainer als ik het op dezelfde manier kan blijven doen: voor 100%. Anders stop ik er liever mee. Ik kreeg een andere functie op het werk, maar ik heb het kunnen combineren. ‘s Morgens om kwart voor zes van huis, zodat ik op tijd weer kon vertrekken in Rotterdam en onderweg naar het zuiden nog klanten belde vanuit de auto. Ik heb geloof ik twee keer in Jorrits kleren en schoenen training gegeven en één keer was ik een heel klein beetje te laat.”

    Wolters weet niet hoe lang hij nog doorgaat. Op het moment dat hij het niet meer leuk vindt, maakt hij het seizoen af en stopt hij. “ Bijvoorbeeld als ik zelf vind dat de generatiekloof tussen mij en de spelers te groot wordt. Het thuisfront vindt het nog wel lekker dat ik op zondag weg ben, maar de zaterdag is min of meer heilig. Op die dag ga ik met mijn oudste mee naar het handballen. Bij gebrek aan vrijwilligers heb ik haar team de laatste maanden ook gecoacht. Daarom ga ik ook niet bij de A-jeugd kijken. Dat was trouwens bij Haelen met zijn jonge selectie niet nodig en nu bij Herten weer niet.”

    Kortom, Wolters heeft vijf jaar met heel veel plezier bij Haelen gewerkt. “Afgelopen vrijdag reed ik naar de laatste training met een soort vertrouwdheid. Het is een hele fijne club, er zijn er weinig in de regio die dat evenaren. Of ik de toekomst nog een terugkom? Ik zeg niet meteen nee, de kans zit er wel in. Er komt nou op een vreemde manier een eind aan dit laatste seizoen. Ik vind niet dat ik gered ben door corona. Ik weet zeker dat we LHC nog hadden gepakt. Wij moesten nog tegen alle laag spelende teams, die hadden zij al tweemaal gehad. Maar ik weet niet of we goed genoeg waren geweest voor de nacompetitie.”